Podkreślił, iż nie opierał się na operatach znajdujących się w przepisach niniejszej sprawy, a przed wydaniem opinii analizował również te dokumenty także ich sukcesy. Nie odkryło uznania w świetle materiału dowodowego sprawy, natomiast w szczególności w świetle opinii biegłego sądowego, stanowisko pozwanego, że od samego początku powódka zaniżając wskazania co do wielkości wydzielanego przez nią żwiru nie przedstawiała mu pełnych stawek należnego czynszu będąc w niedopłaty. W świetle poglądów zawieranych w judykaturze nie budzi wątpliwości, że zdecydowania wymagające wiadomości specjalnych, by mogły trwać się składnikiem materiału dowodowego poddawanego ocenie, muszą przybrać formę znaną w art. Wobec powyższego Sąd uznał opinię biegłego za dobrą, biorąc na względzie, że przetrwała ona zrobiona z uwzględnieniem całokształtu zebranego w kwestii materiału dowodowego, w sposób szczegółowy, a przedstawione w niej obejrzenia zostały poparte wszechstronną analizą, co dawało uznać opinię za wszą i kompletną. Sąd oraz nie dał wiary zeznaniom omamianego świadka w kolejnym zakresie, tj. że karty nie obowiązuje umowa dzierżawy, że powódka miała przywozić odpady na żwirownię, czy same że często kopała ona kruszywo poza terenem objętym uznaną jej koncesją.

Za nieudowodnione i niewiarygodne Sąd uznał zeznania pozwanego jakoby umowa dzierżawy w popularni w jakiej oznacza ona ilość za tonę żwiru traktowała trwań umową pozorną. Również zeznania świadka Z. C. (ojca powódki) Sąd zweryfikował pozytywnie i zastosował przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy. Logiczność i trafność wywodów biegłego, jak i ich synchronizację z myślami poprawnego wnioskowania wskazywała nadto, iż autor opinii dysponował rzetelną wiedzą specjalistyczną w prywatnej dziedzinie, oraz sposób motywowania i stopień stanowczości przedstawionych w niej, przez niego, wniosków nie budziły zastrzeżeń sądu. Pozwany w żaden rozwiązanie nie wykazał w ciągu, iż powódka wzięła na siebie takie zobowiązanie. Z aktu tegoż nie wynika aby powódka miała obowiązek prowadzenia pozwanemu dokumentacji księgowej połączonej z zatwierdzoną przez strony umową. Źródłem zastrzeżenia kary umownej pewno stanowić umowa, przy czym nie jest konieczne, aby istniała więc ostatnia jedyna umowa, której naruszenie rodzi obowiązek zapłaty kary umownej. 483 k.c. termin „umowa” użyty pozostał w miejscu techniczno-prawnym i winien być odbierany jako dobre oświadczenie woli stron co do ustanowienia kary umownej (zob.

Z art. 483 § 1 k.c., zawierającego legalną definicję kary umownej wynika, że poziomowi ona zapewnienie, wedle którego naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy pieniężnej (por. 278 i nast. k.c., to oznacza postać opinii biegłego lub odpowiedniego instytutu (por. Kara umowna, wbrew swej firmie, nie jest karą w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz sankcją cywilnoprawną na wypadek niewykonania lub wadliwego wykonania zobowiązania (por. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej kwoty (kara umowna). Zeznaniom powódki Sąd nadał przymiot wiarygodności skoro stanowiły one logiczne, silne i współgrały z drugim wiarygodnym materiałem dowodowym, w obecnym w szczególności z środkiem dokumentarnym zgromadzonym w przepisach sprawy nadrzędnej i aktach ubocznych, z zeznaniami świadków także z zeznaniami pozwanego w współczesnej ich znani w której określił on funkcje przez niego robione, aby utrudnić powódce dojazd do żwirowni, i pobieranie z materiału dzierżawy bądź te korzystania przezeń żwiru z obszaru zawartego umową dzierżawy z 2008r., czy formułowania gróźb pod adresem jej ojca.

Zeznania tego świadka były bowiem spójne, proste i znajdowały potwierdzenie w pozostałym przyjętym przez Sąd materiale dowodowym. Także zeznania świadka A. B. (2) Sąd uznał w sumie za wiarygodne. Za wiarygodne Sąd uznał bo te jego zeznania, w jakich wskazał, że równocześnie z pozwanym blokowali dojazd do dużej dla sprawy żwirowni, pisali pisma do dalekich organów, aby uzyskać powódce koncesję na wybranie kruszywa, że pozwany groził Z. C. i że on jeden woził i ładował żwir z obszaru dzierżawionego przez powódkę na działanie firmy, w jakiej wykonywałeś. https://doksywzory.pl/artykul/2189/wypowiedzenie-za-porozumieniem-stron-umowy-na-czas-nieokreslony wiarygodne Sąd uznał jego zeznania, w zakresie który wymienił wysoko omawiając zeznania inicjatorki procesu również na sytuacja tego że przez wiele lat zanim zawarł przedmiotową dla sparwy zgodę z powódką pracował dla jej matki, w kierowanej przez nią prac gospodarczej. Zeznaniom świadka H. B. (1) (siostrzeńca pozwanego) Sąd dał wiarę jedynie częściowo. Zeznaniom pozwanego w ciążącej części Sąd nie dał wiary. Zeznaniom świadka P. B. (1) Sąd dał w duzi wiarę.

W obecnym zakresie bowiem Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z powierzchnie geologii B. H. (k. 325-383 plus pisemne ustosunkowanie się biegłego do zarzutów pozwanego k. W ocenie sądu opinia biegłego H. wykonana pozostała w twórz jasny, praktyczny i prosty. Świadek pomimo, że jest byłym pracownikiem powódki, nie tworzył w ocenie Sądu żadnego interesu by zeznawać tylko na jej pomoc. Nie uznały się także twierdzenia pozwanego, że nigdy nie wystawił powódce żadnego rachunku za wybrany przez nią żwir. Pozwany twierdził zarówno w ciągu zachowania a oraz tego nie wykazał, że strony ustaliły między sobą, że za tonę żwiru powódka będzie rozliczała mu 2 zł, i nie złotówkę gdy w pisemnym kontrakcie, czy choćby a dalej wyższą kwotę, bo i 4 zł, gdy żwir będzie wydajnej formie, zaś wejście do transakcje z 25.09.2008r. stawki wynoszącej 1 zł za tonę było służyć jedynie temu aby powódka płaciła mniejsze podatki. § 7 łączącej strony umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. Niewiarygodne wykazały się też zeznania tego świadka co do ostatniego, że równocześnie strony procesu łączyły dwie umowy dzierżawy żwirowiska ustna i pisemna, co do tegoż jaka obowiązywała między stronami stawka czynszu dzierżawnego też tego, że powódka miała wydobywać więcej żwiru niż wykazywała w dokumentacji.